Παραμονή Χριστουγέννων στο Μοντε Κάρλο. Το καζίνο έλαμπε σαν χρυσό στολίδι πάνω στη Μεσόγειο, και οι παίκτες έμοιαζαν με φιγούρες από ταινία. Ανάμεσά τους, σχεδόν κρυμμένος πίσω από ένα σκούρο παλτό και ένα χαμόγελο που θα αναγνώριζε όλος ο πλανήτης, βρισκόταν ο Τζορτζ Κλούνεϊ.
Δεν είχε έρθει για φωτογραφίες, ούτε για φανταχτερά πάρτι. Είχε έρθει για έναν παλιό, σχεδόν ξεχασμένο λόγο: μια υπόσχεση που είχε δώσει πριν χρόνια σε έναν ηλικιωμένο κρουπιέρη, τον Αντρέ, ο οποίος του είχε πει κάποτε:
«Αν ποτέ ξανάρθεις Χριστούγεννα, παίξε μια φορά για μένα. Μόνο μία.»
Ο Αντρέ είχε φύγει από τη ζωή, αλλά ο Κλούνεϊ δεν ξεχνούσε.
🎰 Το τραπέζι της ρουλέτας
Ο ηθοποιός κάθισε στο αγαπημένο τραπέζι του Αντρέ. Οι παίκτες γύρω του ψιθύριζαν, άλλοι τον αναγνώριζαν, άλλοι όχι. Ο ντίλερ, ένας νεαρός με νεύρα από ατσάλι, τον ρώτησε:
— «Κύριε, ποντάρετε;»
Ο Κλούνεϊ άφησε μια μοναδική μάρκα στο νούμερο 25. Ο Αντρέ είχε γεννηθεί στις 25 Δεκεμβρίου. Η ρουλέτα γύρισε. Ο τροχός τραγουδούσε το μεταλλικό του τραγούδι. Η μπίλια χόρευε σαν μικρή λευκή χιονονιφάδα. Και σταμάτησε. 25.
Το τραπέζι πάγωσε. Κάποιοι χειροκρότησαν, άλλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ο Κλούνεϊ χαμογέλασε, όχι με το χαμόγελο του σταρ, αλλά με εκείνο το ήσυχο, ανθρώπινο χαμόγελο που έχει κάποιος όταν νιώθει ότι κράτησε μια υπόσχεση.
🎁 Το πραγματικό κέρδος
Ο ντίλερ του έσπρωξε τις μάρκες. Ήταν ένα αξιοσέβαστο ποσό, αλλά ο Κλούνεϊ δεν άγγιξε τίποτα.
— «Δώστε τα όλα στο προσωπικό του καζίνο. Για τα Χριστούγεννα.»
— «Όλα;»
— «Όλα.»
Και πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, σηκώθηκε, φόρεσε το παλτό του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Έξω, το Μοντε Κάρλο ήταν στολισμένο, φωτεινό, σχεδόν κινηματογραφικό.
Ο Κλούνεϊ κοίταξε τον ουρανό και ψιθύρισε:
— «Χρόνια πολλά, Αντρέ.»
Και χάθηκε μέσα στη νύχτα, αφήνοντας πίσω του μια ιστορία που το προσωπικό του καζίνο θα διηγούνταν για πολλά χρόνια.
